LARRY MILLER
Live & Outlawed
Big Guitar Records

Hands up who has seen Larry live and wanted to relive the experience time and again? Well, now you can, with the release of this fantastic twelve track double disc. It comes as somewhat of a surprise that it's been such a long time coming considering that he has such a live following, but it's well worth the wait. If it's an overview of tracks from Larry's six studio albums you're after, then think again, that's not Larry's way. Not for him such an easy cop-out, even better, there are new tracks on here and how great to hear the audiences reaction. Opener Still Ain't Done With The Blues sets the tempo for what's to come, we only have to wait a couple of minutes for the first guitar solo. The tracks are long, clocking in at 7.05, this is the seventh longest on the album. There is one cover on here, track 2 on CD1, the Junior Wells classic from the 60's, Messin' With The Kid, although track 4 on CD2, Just As Blue As It Gets contains snatches from Voodoo Chile and Shadow Play. The pace drops slightly from power rock to power ballad for the next couple of tracks before cranking up again on 5 Gambler's Hill. One of the highlights for me opens Disc 2, the slide on Outlaw Blues, a definite change in style and tempo. 2 'Missy Mango' sweeps the acoustic interlude feel away, for the inevitable return to electric power. 3 Mad Dog is a brief return to traditional blues before the power rock of the aforementioned 4 Just As Blue As It Gets, fifteen minutes of fame indeed! 5 Calling All The Angels gives the listener's ears a rest, before the finale of 6 Backstabber Blues' Whether Larry is blasting out a blues-rocker, or hitting the heartstrings with a ballad, the key to him is his passion for the guitar. Mention has to be made of the wonderful musicians who have accompanied Larry for so long, drummer Simon Baker and Storm Warning's Derek White and Ian Salisbury on bass and keyboards. The album was recorded at various venues on the European tour Sept – Nov 2012, so if you were there, congratulations, you made a veritable contribution.
Clive Rawlings - Blues Matters

Al zes studio albums en één live cd heeft deze super gitarist uit Engeland al sinds 1997 op zijn naam staan. Larry Miller is dus zeker geen onbekende. Zijn laatste cd "On The Edge" van 2012 werd door de lezers van het vermaarde Classic Rock Present The Blues verkozen tot derde beste cd van 2012. Larry werd alleen vooraf gegaan door Joe Bonamassa en Walter Trout. De eerste dag dat ik een gitaar vast nam schreef ik mijn eerste nummer. Vanaf dat moment wist Larry Miller naar eigen zeggen dat hij op de wereld gezet was om muziek te maken. Dat gevoel werd nog versterkt na het horen van gitaarhelden zoals Rory Gallagher, Jimi Hendrix, Stevie Ray Vaughan en Gary Moore. In de Rock muziek zou zijn toekomst liggen. Vooral Rory Gallagher was een openbaring en voorbeeld voor Larry Miller. Zelf zegt Larry over de muziek van Rory "Zo luid, zo glorieus en aan de rand van de totale chaos, maar toch zo perfect onder controle". Net als Rory wilde Larry Miller een band onder zijn eigen naam en zou hij het schrijven van songs, het zingen en het producen zelf doen. Al vrij snel vond Larry Miller ook zijn eigen aanstekelige bluesrock stijl. De gitaren die Larry hiervoor gebruikt zijn de Gibson Les Paul en de Fender Telecaster en Stratocaster in combinatie met Marshall versterkers. Deze combinatie geeft me precies het geluid dat ik wil tijdens mijn live shows zegt Larry. Ik vind het spijtig dat deze geweldige showman zo weinig in het buitenland optreedt, want een live optreden van Larry Miller is steeds een heel aangename belevenis. Zijn uptempo nummers zijn echte spetters met verscheurende gitaarsolo's, maar ook het tragere werk schuwt hij niet. Nummers als "Delilah", "Old Cruel World" en "Calling all The angels" zijn echte pareltjes. Voor nummers van drie minuten moet je live ook niet bij Larry zijn. Hij geeft elk nummer de kans om te groeien en neemt rustig zijn tijd om de verschroeiende gitaarsolo's naar een krachtige explosie te leiden. Van de twaalf nummers op deze dubbele live duurt maar één nummer minder dan vijf minuten. De keren dat ik Larry aan het werk zag was het steeds met een trio. Voor dit album is gebruikt gemaakt van een vierde man voor het toetsenwerk. En dat is een meer dan geslaagde ingreep want Larry Miller klinkt op dit nieuwe album beter dan ooit. Dat hij een stevige ritmesectie had wisten we al. Met Simon Baker op drums en Derek White op bas waren de Larry Miller shows al top maar nu is er nog een sublieme toetsenist Ian Salisbury die orgel en keyboards voor zijn rekening neemt. Laat ons nu even de tijd nemen om dit album onder de loep te nemen.

Het is een dubbel live album geworden met op elke cd zes nummers. Een geweldige openings gitaarriff brengt ons naar het meer dan zeven minuten durende "Still Ain't Done With The Blues". Geen rustige opbouw met Larry Miller maar dadelijk plankgas erin. Heel sterk werk van Ian Salsburry op de toetsen en daarboven op een verscheurende solo van de meester zelf, terwijl de drums en de bas maar blijven pompen. Als iemand het niveau en energie van Rory Gallagher kan evenaren dan is het zeker Larry Miller. Je kan buiten het origineel nergens een betere versie van "Messin' With The Kid" vinden. Beklijvend gitaarwerk van Larry. Het eerste rustpunt begint met de vettige gitaarklanken van Larry en de rustgevende toetsen van Ian Salisbury. Net zoals de meeste nummers op dit album is "The Girl That Got Away" een eigen geschreven nummer. het is een song van bijna tien minuten waarin Larry ons tweemaal echt kippenvel bezorgd met twee intense verscheurende solo's. Simon Baker geeft magistraal het ritme aan. Wie Larry Miller al ooit live bezig zag weet dat deze artiest zich op het podium volledig smijt en dat straalt dan ook op natuurlijke spontane wijze over naar zijn muziek. Ik heb "Delilah" altijd al een geweldig nummer gevonden maar op dit live album is "Delilah" nog stukken beter door de inbreng van de subtiele, maar toch bepalende inbreng van Ian Salisbury op het orgel. Net als in voorgaande "The Girl That Got Away" weet Larry ons te ontroeren door zijn innemend en subliem gitaarspel. Pure bluesrock krijgen we met "Gambler's Hill". Een nummer dat nogmaals bewijst over welke ritmesectie Larry beschikt met Derek White op basgitaar en Simon Baker op drums. Ian Salisbury speelt een kleine solo op de toetsen vooraleer Larry zijn duivels ontbind op zijn gitaar. Het lijkt een een chaotische solo maar vergis je niet, deze topmuzikant heeft alles perfect onder controle. Misschien wel de beste ballade die Larry Miller geschreven heeft is "Cruel Old World". Doe je ogen dicht, zet een koptelefoon op en geniet van dit bijna twaalf minuten pareltje. Dit geluid is veel te mooi om zomaar door het één of ander geluid gestoord te worden. De gitaar zingt, jammert, krijst, roept, huilt maar steeds op een beklijvende en oprechte manier.

CD twee begint met het kortste nummer op dit live album. "Outlaw Blues" is de titelsong van het in 2007 uitgegeven album. "Outlaw Blues" heeft een ietwat andere stijl dan de doorsnee nummers van Larry. Hij laat hier ook horen dat hij ook een meester is in het spelen van slide gitaar. Vanaf dan gaat het weer volle gas met "Missy Mango". Een heavy bluesrock nummer dat uit het oudere werk van Larry komt. Vier van de twaalf nummers komen uit het in 2010 succes album "Unfinished Business". Ook zo het volgende "Mad Dog". Pompende basgitaar en stomende drums vuren "Mad Dog" naar een verscheurend tempo. Om beurten soleren Ian en Larry. In "Just As Blue As It Gets" zingt Larry duidelijk voor wie er nog mocht aan twijfelen. Ik ben niet van Mississippi, maar ik ben wel een echte bluesman. In deze kwartier durende "Just As Blue As It Gets" zijn verschillende andere songs verweven. Songs van zijn eigen helden zoals "Voodoo Chile" van Jimi Hendrix, de Blues Breakers versie van Memphis Slim's "Steppin Out" en natuurlijk ook iets van zijn grootste idool Rory Gallagher. In "Shadow Play" kan Larry zich volledig uitleven met een aantal pittige snijdende gitaarriff's. Na al dat powerfull geweld van die bluesrock is "Calling All The Angels" een welgekomen rustpauze. Op deze tragere nummers is de inbreng van Ian Salisbury erg groot. De sound is veel voller door de toevoeging van het orgel, maar het is toch steeds de gitaar van Larry zelf die je bij de keel grijpt. Als afsluiter krijgen we onvervalste rock met "Backstabber Blues". Een nummer met een pittig en aangenaam tempo. Larry bespeelt voor de laatste maal het publiek, en wees gerust dat kan hij als geen ander.

Conclusie is dat deze "Live & Outlawed" een topalbum is. Een aanrader voor iedereen die van bluesrock met beklijvende gitaar houdt en die ook wondermooie slowblues nummers weet te waarderen. Larry Miller is een topgitarist en muzikant. Zeker zijn laatste albums zijn echt geweldig goed. Voor mij gaat Larry sinds 2007 na het uitbrengen van "Outlaw Blues" steeds in stijgende lijn wat de kwaliteit van zijn songs, optredens en albums betreft. "Unfinished Business" uit 2010 en "On The Edge" uit 2012 zijn daar de beste voorbeelden van. En voeg daar nu maar gerust "Live & Outlawed" uit 2013 bij. Want dit is een album dat in december 2013 in verschillende lijstjes zal staan wat betreft beste albums van 2013.

Walter Vanheuckelom

www.rootstime.be

British guitarist Larry Miller is a popular live attraction with his rocking shows, and after six studio albums he has released a high-energy double live set, “Live & Outlawed” – mainly originals but with a few choice covers, both complete and in medley form – however, it’s not all ‘foot to the pedal’, with some balladry on offer too!

The music was recorded in front of enthusiastic audiences in Europe during 2012, and features, apart from Miller on guitar and vocals: Simon Baker (drums), Derek White (bass) and Ian Salisbury (keyboards), the band lending the necessary sympathetic backing to Miller’s fine guitar playing and singing.
The first disc kicks off in explosive style with the thunderous “Still Ain’t Done With The Blues”, which is followed by a ‘nod’ to one of Larry Miller’s main influences, the late, great Rory Gallagher . . . the version here of Junior Wells “Messin’ With The Kid” is pretty faithful to Gallagher’s timeless interpretation on his “Live In Europe” album.

Miller and band like to stretch out, with some lengthy tracks here . . . the melodic tale of “The Girl That Got Away” being an example, with some lovely Gary Moore-flavoured leads; and also “Delilah” . . . a slow blues, with more delightful and tasteful guitar work from the man himself. The tempo changes on the rocking “Gambler’s Hill”, with the first disc ending with the 11:57 of “Cruel Old World” . . . packed again with sweet guitar and a fine vocal, with sterling support from the band.

The steel slide guitar of Miller kicks off the second disc opener, “Outlaw Blues” – again possibly inspired by Rory Gallagher, who always slipped a couple of acoustic numbers into the live show; it’s followed by the high-energy rocker “Missy Mango” and equally energetic “Mad Dog”, with the keyboards of Ian Salisbury featuring. Best of all however is probably the 14:27 of “Just As Blue As It Gets” . . . featuring snippets of “Voodoo Chile”, “Steppin’ Out” and “Shadow Play”, as originally recorded by Jimi Hendrix, Cream and Rory Gallagher.

It’s easy to see from this release the appeal of Larry Miller and band, who obviously supply great night out . . . I’m sure his faithful fans will lap this up, and it’s definitely worth checking out for all fans of the ‘rocky end’ of the blues.
GRAHAME RHODES - Blues In The North West  www.bluesinthenorthwest.com

No More heroes any more? Not quite. Hendrix, SRV, Rory Gallagher and Gary Moore may all have departed but as Larry’s millennium album title suggests, he’s very much a ‘Man On A Mission.’

He’s paid his dues, released 6 studio albums and toured incessantly for longer than he cares to remember. And he’s inadvertently embedded his mission statement on his web site, when he tells us that he found his epiphany in Rory Gallagher: ‘So loud, so gloriously on the edge of total mayhem, yet in control’.
And it’s that meeting of in the moment intensity and fiery fretboard dexterity that gives Larry his edge, and makes this album a fair synopsis of his gut busting style. The main difference between now and the Larrycaster of old, is simply better material as evidenced by this live double album. His full tone and vibrato confidently ring into the night air and he’s boosted by the best band he’s ever had, anchored by drummer Simon Baker and bassist Derek White and given extra colour by the piano and organ of Ian Salisbury.

Larry feeds off an audience as evidenced by the opening riff drenched ‘Still Ain’t Done With The Blues’ and the extended ‘Messing with the Kid’. You can just imagine him at the lip of the stage, shaking his mane of hair, chin jutting forwards, guitar neck pointed skywards, almost lost in his own mayhem, but always just in control!

In the absent of his own heroes he quickly fills the gap with two Rory covers and a brace of self penned blues ballads ‘The Girl That Got Away’ and ‘Cruel World’ which both owe a lot to Gary Moore. Both songs benefit from long linear notes and a sumptuous tone colour, while the memorable coda to ‘Cruel World’ marks it out as one of Larry’s very best rock blues ballads.

He’s upped his game, delivered the songs and found the sort of connection with his audience worthy of his work rate. Sure Hendrix came from another planet, Stevie combined brilliant playing with showmanship, Rory’s played with stunning intensity and Gary delivered breath taking speed and technical ability, but from the opening exclamatory ‘yeah’, this could only be a Larry show. ‘Live And Outlawed’ provides those stellar moments when Larry matches his intrinsic sense of humour with the kind of white hot riffing that leads his congregation to punch the air.

There are Buddy Guy moments where he launches into a solo without a safety net, as befits an exciting guitar player whose incendiary licks transform a tub thumping ‘Missy Mango’ from a solid rocker into a song of ripping intensity.
He’s at his best on the stop-time rockers like ‘Gamblers Hill’ and ‘Mad Dog’, on which he encourages the crowd to join in his own personal mayhem. He sings: “I ain’t from Mississippi, but I’m a blues man, just as blue as it gets” with all the conviction and self belief that his own playing demands. And he segues into his own rock-blues heaven with Hendrix’s ‘Voodoo Chile’, the Blues Breakers version of Memphis Slim’s ‘Steppin Out’ and some snappy riffing on Rory’s ‘Shadow Play’.

He dips back into ‘Outlaw Blues’ for the heartfelt ‘Calling All the Angels’ in a rare moment of cool restraint with some clean picked notes. And he finally lets rip on ‘Backstabber Blues’, with some fluid note flurries before he whips the crowd into a final frenzy.

Larry plays the blues with all the passion, intensity and conviction of his heroes. He may not be the very last man standing but he’s a Brit rock blues- rocker who proudly carries the rock-blues baton with all the pride and panache of an Olympic athlete. **** (4/5)

Review by Pete Feenstra Get Ready To Rock website  www.getreadytorock.com